And I fell apart.

Και ναι, κάπως έτσι έπεσα κι εγώ. Και η πτώση ήταν απελπιστική οδυνηρή, αλήθεια. Για καλή μου τύχη όμως, κάπου εκεί λίγο πριν το έδαφος, υπήρχαν αυτά τα καταπληκτικά πλάσματα που λέγονται φίλοι, και με έσωσαν. Λίγο πριν διαλυθώ σε χιλιάδες μικρά κομμάτια λοιπόν, έβαλαν ένα δίχτυ προστασίας στο έδαφος. Έτσι, αποφύγαμε την πρόσκρουση, η οποία θα ήταν μετωπική. Και για ακόμα μεγαλύτερή μου τύχη, είναι ακόμα εκεί, και φροντίζουν τα τραύματά μου, οπλίζοντάς με με ελπίδα, αγάπη, και στοργή. Γιατί όλες οι πτώσεις είναι τρομαχτικές και επώδυνες, όμως αν έχεις κάποιον άνθρωπο δίπλα σου να σε προστατεύσει από την πρόσκρουση, η ελπίδα να σηκωθείς σύντομα μοιάζει ένα όχι και τόσο μακρινό όνειρο. 

Μπορεί να μην σηκωθώ σήμερα, ούτε αύριο, ούτε καμία από τις επόμενες μέρες. Μπορεί να σηκωθώ μετά από έναν μήνα, ίσως και περισσότερο. Στο τέλος όμως, αυτό που μετράει δεν είναι το πότε θα σηκωθείς, αλλά το ποιον θα έχεις δίπλα σου να σε στηρίξει όταν θα είσαι έτοιμος να κάνεις το βήμα προς την μεγάλη επάνοδο. Κι εγώ έχω κάποια πανέμορφα και υπέροχα πλάσματα, που είναι πρόθυμα να μου κρατήσουν το χέρι όταν θα αποφασίσω να προχωρήσω. Και νιώθω ευλογημένη γι' αυτό. Γιατί μπορεί η πληγωμένη μου καρδιά να προκάλεσε την πτώση, οι φίλοι μου όμως (ή αλλιώς, η οικογένειά μου), θα είναι ο λόγος που θα σηκωθώ και πάλι.

Σας αγαπώ, πάντα και για πάντα.

Με μια ελπίδα να σηκωθούμε σύντομα,
Μαρία.

Αφιερωμένο σε όλους όσους έπεσαν, με την ελπίδα να σηκωθούν σύντομα :)