Και καλή ανάγνωση

Written by: Mary Alice

Το λάθος στην αγάπη

Ένας καλός μου φίλος λέει οτι βγάζω τα ψυχολογικά μου όταν γράφω κείμενα. Δεν έχει άδικο. Κατά βάση αυτό κάνω...

Λίγο πριν φύγω για Χριστούγεννα, την στιγμή που όλοι μου οι φίλοι έρχονται Αθήνα για διακοπές και εγώ δεν θα έχω την τιμή να τους δω, αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο.

Είναι ως συνήθως εκείνα τα κείμενα τα οποία μιλάω στον εαυτό μου αλλά αν το διαβάζετε σημαίνει ότι άρεσε στην Μαρία και το ανεβάσε.

Λοιπόν ας ξεκινήσω...

Τι είναι αγάπη?  Και όχι δεν εννοώ εκείνο το συναίσθημα που βλέπεις τον άλλον και απλά λιώνεις. Και δεν εννοώ το συναίσθημα που θέλεις να είσαι μαζί του κάθε στιγμή της ημέρας, γιατί το θεωρείς συμαντικό. Εννοώ εκείνο το συναίσθημα που νιώθεις ευτυχισμένος με τις επιλογές του άλλου. Τις επιλογές που κάνει ο άλλος και εσύ δεν αισθάνεσαι εκείνο το τσίμπημα από τη ζήλια μέσα στα σωθικά σου.

Αλλά η βασική ερώτηση του κειμένου δεν είναι το τι είναι αγάπη, αλλά το τι είναι λάθος όταν πρόκειται για την αγάπη.

Αλήθεια εσείς τι πιστεύετε για το σωστό και το λάθος στην αγάπη? Είναι σωστό να αγαπάμε κάποιον τόσο πολύ, που να τον θεωρούμε ένα κομμάτι της ζωής μας το οποίο δεν μπορεί να αποκοπεί για κανένα λόγο από πάνω μας? Και αν θέλω να το πάω ειδικότερα, είναι σωστό να ερωτευόμαστε τους κολλητούς μας ή να ερωτευόμαστε ένα άτομο του ίδιου μας του φύλου? Και ποιος θα το κρίνει αυτό? Κάποιος θεός που βρίσκεται ψηλά και μας παρακολουθεί? Εμείς οι ίδιοι? Ποιος τελικά να είναι αυτός ο μεγάλος κριτής που τα ξέρει όλα και μπορεί να απαντήσει σε όλα και να ειναι τόσο σωστά ώστε να μην πληγωθεί κανείς? Ποιος?

θα ήθελα να τονίσω ένα λάθος που το κάνουμε λίγο πολύ όλοι μας (με εμένα πρώτη), και αυτό δεν είναι από το να αγαπάμε τους ίδιους μας τους εαυτούς. Γιατί κολλάμε σε ιστορίες η οποίες έχουν τελειώσει ή κάποιες φορές δεν έχουν καν αρχίσει και επιμένουμε να ζούμε σε εκείνο το γαλάζιο σύννεφο της καταπίεσης. Γιατί κολλάμε σε καταστάσεις και ανθρώπους που ανήκουν στο παρελθόν μας και επιμένουμε να βροντοφωνάζουμε ότι είναι κομμάτι του μέλλοντος μας , χωρίς να έχουμε ρωτήσει και εκείνους τι θέλουν να πουν. Κολλάμε σε ανθρώπους που μας έχουν δεδομένους και το τραγικό είναι ότι το ξέρουμε. Στερεότυπα και γενικές αντιλήψεις που επικρατούν, μας κάνουν να μην είμαστε ευτυχισμένοι, γιατί όλη την ώρα σκεφτόμαστε αυτές τις συνέπειες που διαρκώς υποβόσκουν στο μυαλό μας.

Και η τραγική ερώτηση?

Ε και?

Δύο μικρές λέξεις που μπορούν να σου αλλάξουν όλη την κοσμοθεωρία σου. Θα συνεχίσεις να μπλέκεις μέσα στα στερεότυπα ή θα κάνεις τα πάντα για να είσαι ευτυχισμένος? Δεν λέω οτι από την αρχή θα φανεί αυτό, γιατί όπως λένε 'κάθε αρχή και δύσκολή', αλλά σίγουρα θα σε φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία. Την στιγμή που θα σκέφτεσαι αυτές τις δυο μικρές λέξεις, θα σκέφτεσαι επιτέλους  τον εαυτό σου. Θα έχεις συνειδητοποιήσει ότι δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους και ούτε να αρέσουν οι επιλογές μας σε όλους.

Ε και?

Αυτές οι επιλογές δεν είναι δικές τους αλλά δικές σου. Όσο και να μιλάνε οι υπόλοιποι εσύ θα κάνεις αυτό που σκέφτεσαι και το ξέρεις.

Όσο για εμένα? Θα το θέσω έτσι ακριβώς όπως έγινε. Ξύπνησα μια μέρα και αποφάσισα ότι κάποια πράγματα δεν γίνεται να συνεχιστούν άλλο. Δεν γίνεται να κολλάω σε νεκρές καταστάσεις. Τα γεγονότα που μου συνέβησαν τον τελευταίο καιρό μου έδωσαν την δυνατότητα να καταλάβω ότι νοιαζόμουν για άτομα που δεν το άξιζαν. Άτομα που με θεωρούσα δεδομένη και το ήξερα, επιτέλους όμως άρχισα να τα αποβάλλω.

Και για πρώτη φορά έπειτα από καιρό είμαι και εγώ ευτυχισμένη...

Υ.Γ: Σας εύχομαι καλές γιορτές και τα λέμε πάλι από το καινούργιο έτος ;)

Και να θυμάστε να αγαπάτε πρώτα τον εαυτό σας!

Χρόνια Πολλά!